کاش حداقل جا واسه گفتن "کاش" بود ...

همه ی زندگی یه طرف اونجاش که از ته وجودت آرزو میکنی کاش زندگی یه دکمه برگشت داشت یه طرف !

کاش خیلی کارا رو نکرده بودی ! کاش خیلی حرفا رو نزده بودی ! کاش خیلی چیزا رو ندیده بودی ...

کاش کاش کاش ...

لعنتی ترین کلمه است ، اون کسی که این کلمه رو اختراع کرده معلومه خیلی زجر کشیده ، خیلی با هجاها و کلمه ها کلنجار رفته که جلوی حادثه رو "بعد" از وقوع بگیره...

شاید موقع رفتن معشوقه اش بوده و همه ی سعیشو میکرده که بگه "بمون" اما هجاها به شکل "کاف و الف و شین" از گلوش خارج شدن ...

شاید مادری بوده موقع از دست دادن بچه ای که یه زمستون رو به سختی با هم سرکردن و حالا که فصل گل و بهار شده مجبور دو دستی تقدیمش کنه به آسمون ، سرشو بالا گرفته که بگه "نبرش" و به جاش گفته "کاش" ...

شاید من بودم ، وقتی هیچ کاری از دستم برنمیومد جز دادن چمدون به دستت  زل زدن به چهارچوب در و ضبط کردن شکل رفتنت تو پاییز ... درست همون لحظه ای که میخوام داد بزنم بگم نرو و هجاها به شکلِ ....

.

.

.

هجاها اشک میشن میریزن پایین ....

 

My sweet little girl...